Loslaten: boodschappen uit de natuur

Loslaten en je eigen natuurlijke ritme volgen

loslaten natuur

Zoals je misschien wel weet, ben ik graag in de natuur. Naast de ontspannende en helende werking van de natuur, haal ik ook veel inspiratie en inzichten uit de natuur. In deze blog neem ik je graag mee op een zondagochtend wandeling een paar jaar geleden, toen ik in de natuur (in onze eigen tuin) boodschappen kreeg van de natuur over loslaten, het volgen van je eigen ritme en dankbaar zijn voor waar je nu bent. Nu het weer herfst is, deel ik ze graag met je. De boodschappen van de natuur en de seizoenen gelden natuurlijk elk jaar.

Een stralende zondagochtend eind oktober (2021). De laagstaande herfstzon creëert een lichtspel tussen de bladeren van de kersenbomen. De temperatuur is nog aangenaam voor de tijd van het jaar. Terwijl ik door onze tuin loop, waait een zachte, lauwwarme wind langs mijn gezicht. De uitbundige bloei van de zomer heeft plaatsgemaakt voor prachtige kleuren rood, geel, oranje, bruin naast de verschillende tinten groen. Afgewisseld door de laatbloeiende paarse asters, de gele teunisbloem en gele kamille. De silhouetten van de uitgebloeide zonnebloemen geven een mooi contrast tegen de helderblauwe lucht. Al wandelend luister ik naar de boodschappen die de natuur mij toont. De eerste boodschap komt van een vlinder en een aster.

Alleen het hier en nu telt

Een enkele vlinder doet nog een dappere poging om te drinken uit de asters, en bij elke windvlaag sluit de vlinder haar vleugels om de wind te trotseren. Zodra de wind even gaat liggen, opent de dagpauwoog haar vleugels weer en worden de prachtige roodbruine met paarsblauwe kleuren zichtbaar. Een hommel drinkt van de gele kamille. Aan de paarse asters zitten nieuwe knoppen, klaar om nog te gaan bloeien. Voor de natuur is er alleen het hier en nu, hier in deze heerlijke ochtendzon. Het vriest nog niet en ook al weet de aster niet of het morgen gaat gieten, stormen of vriezen, de aster heeft alleen het gegeven van die aangename herfstzon en de nieuwe bloemknoppen die door zullen gaan tot de eerste echte vorst zich aandient.

Dankbaarheid

Als ik verder de tuin in loop, zie ik dat er nog best veel frambozen in onze moestuin hangen. De meeste zijn al overrijp en laat ik hangen voor de vogels en insecten. Er zijn nog enkele rijpe frambozen en de smaak daarvan is een explosie van zoetheid, zachtheid, rijpheid en herinneringen aan de warme zomer die net voorbij was. Dankbaar voor de frambozenstruik en voor moeder aarde pluk ik er nog een paar en stop ze een voor een in mijn mond. Ik geniet van de zoetheid en de zomerse herinneringen.

Bescherming

Dan neem ik plaats onder de eikenboom in onze tuin, met mijn rug tegen de stam en mijn voeten in het halfhoge gras. Om mij heen liggen bruine eikenbladeren die de afgelopen dagen en weken van de boom zijn gevallen. Ook aan de eik hangen nog behoorlijk wat bladeren. De takken spreiden zich over mij heen, als een natuurlijke geelbruine parasol. Het geeft mij een beschermd gevoel, een gevoel van veiligheid onder deze prachtige eik.

Ik kijk uit over onze tuin, de jonge pruimenbomen en in de verte de wilde bloementuin die geruisloos lijkt over te gaan in het hoge gras. Enkele paarse en gele tinten verraden dat er nog bloemen bloeien. Daarachter liggen de inmiddels kale akkers, de boeren hebben een paar dagen geleden de laatste aardappelen geoogst hadden. Ik tuur over de velden, naar de eerste huizenrijen en daarachter de verkleurende bomen van het kloosterbos van Ter Apel.

Boodschap van de eik

Ik sluit mijn ogen en word stil. De wind neemt mijn gedachten mee, blaast ze weg. Ik luister naar wat de eik en de wind mij te vertellen hebben.

De eikenboom vertelt over het volgen van je eigen ritme, met de seizoenen mee. De eik heeft geen haast en dat ritme is de mens veelal vergeten. Ik mag ook mijn eigen ritme gaan volgen. Luisteren en voelen wat mijn ritme is en mij daarop aanpassen.

Ik denk aan mijn boek dat ik wil schrijven en wat ik daarvoor nog allemaal wil doen. Het voelde zo onrustig en dat begrijp ik nu helemaal als ik denk aan het ritme van de herfst. Ik wil steeds vooruit, terwijl het tijd is om ook achterom te kijken en los te laten.

In de herfst is het tijd om te oogsten. Om terug te kijken wat je allemaal bereikt hebt in de afgelopen periode. Ik mag dus mijn eigen vruchten gaan plukken, daar stil bij staan, trots op zijn en dankbaar zijn voor hetgeen ik gecreëerd heb. Deze zaden die ik nu oogst zijn nodig voor de oogst van volgend jaar. Zonder zaden, is er ook geen oogst.

Daarom is het zo belangrijk om niet te vergeten ook te oogsten. Niet altijd maar vooruit te willen, maar ook stil te staan bij de groei in het afgelopen jaar en bij de dingen om dankbaar voor te zijn.

Boodschap van de wind

Ik voel de wind weer langs mijn gezicht gaan en tegelijkertijd valt er een tak met blaadjes uit de boom. De wind heeft de boodschap van loslaten. Zoals de wind de eik helpt om zijn bladeren los te laten, kan de wind mij ook helpen om los te laten wat mij niet langer dient. Om zo ruimte te maken om naar binnen te keren en te reflecteren en volgend jaar met frisse moed mijn bladeren weer te ontvouwen en nog verder te groeien. Er waait af een toe een blad uit de eik op de grond, gevolgd door een groter takje met meerdere bladeren tegelijk.

Ook als mens kunnen we continu kleine dingen loslaten, als blaadjes die als vanzelf door de wind worden meegenomen. Soms is het nodig iets groters los te laten, zoals de eik een takje losliet. Dit kan een klein takje zijn en soms een grotere tak. Hierdoor heeft de eik weer ruimte om zijn gezonde takken verder te laten groeien of om nieuwe takken te maken. En heel af en toe stormt het, dan helpt de wind hele grote takken los te laten. Het is allemaal onderdeel van het leven en de wind helpt de eik om gezond te blijven.

Wij mogen al onze lasten, alle dingen die ons niet meer dienen, grote en kleine dingen, meegeven aan de wind.

We mogen ze loslaten. Om ruimte te maken voor het nieuwe, voor dingen die ons verder helpen, die ons helpen groeien. En soms zijn alle blaadjes van de boom gevallen en zijn de nieuwe blaadjes er nog niet. Het is dan koud en guur en de dagen zijn donker. Toch gebeurt er van alles onder de grond. De wortels van de boom zitten vol leven en zijn zich aan het voorbereiden op het voorjaar. De knoppen worden langzaam groter en openen zich wanneer het juiste moment daar is in het voorjaar. Dan ontvouwen de nieuwe bladeren. En zijn ze mooier en frisser dan in onze herinnering lag opgeslagen.

Keer naar binnen en vertrouw

Zo is het ook met ons als mens. Als we hebben losgelaten dan voelen we soms een leegte, verdriet, lijkt alles donker. Keer dan naar binnen en vóel in jezelf. Voel het leven in je, voel de liefde in je en vertrouw. Vertrouw op jezelf en op het universum dat dit allemaal volgens plan gaat en voor je het weet is het weer voorjaar en kun je stralen in de lentezon. Dan heb je weer ruimte om nieuwe plannen te maken en tot uitvoer te brengen. De herinnering aan de winter is dan heel ver weg.

Tot het weer najaar wordt en de eerste bladeren weer beginnen te verkleuren, naar rood, oranje, bruin en geel. Dan is de cyclus rond en is het weer tijd om los te laten en je klaar te maken voor de ruimte die ons dat brengt. Alles in het ritme van de natuur. In jouw eigen ritme van jouw eigen natuur.

Posted in

Nicole Nefs-Willard

Als holistisch transformatiecoach is het mijn missie om jou te helpen jezelf te bevrijden zodat je weer voluit kunt genieten van het leven. Hierbij richt ik mij zowel op het omarmen van je aardse mens-zijn en het helen van je innerlijk kind als op de verbinding met jouw ziel. Omdat juist deze combinatie zo krachtig en waardevol is.

Loslaten en je eigen natuurlijke ritme volgen

loslaten natuur

Zoals je misschien wel weet, ben ik graag in de natuur. Naast de ontspannende en helende werking van de natuur, haal ik ook veel inspiratie en inzichten uit de natuur. In deze blog neem ik je graag mee op een zondagochtend wandeling een paar jaar geleden, toen ik in de natuur (in onze eigen tuin) boodschappen kreeg van de natuur over loslaten, het volgen van je eigen ritme en dankbaar zijn voor waar je nu bent. Nu het weer herfst is, deel ik ze graag met je. De boodschappen van de natuur en de seizoenen gelden natuurlijk elk jaar.

Een stralende zondagochtend eind oktober (2021). De laagstaande herfstzon creëert een lichtspel tussen de bladeren van de kersenbomen. De temperatuur is nog aangenaam voor de tijd van het jaar. Terwijl ik door onze tuin loop, waait een zachte, lauwwarme wind langs mijn gezicht. De uitbundige bloei van de zomer heeft plaatsgemaakt voor prachtige kleuren rood, geel, oranje, bruin naast de verschillende tinten groen. Afgewisseld door de laatbloeiende paarse asters, de gele teunisbloem en gele kamille. De silhouetten van de uitgebloeide zonnebloemen geven een mooi contrast tegen de helderblauwe lucht. Al wandelend luister ik naar de boodschappen die de natuur mij toont. De eerste boodschap komt van een vlinder en een aster.

Alleen het hier en nu telt

Een enkele vlinder doet nog een dappere poging om te drinken uit de asters, en bij elke windvlaag sluit de vlinder haar vleugels om de wind te trotseren. Zodra de wind even gaat liggen, opent de dagpauwoog haar vleugels weer en worden de prachtige roodbruine met paarsblauwe kleuren zichtbaar. Een hommel drinkt van de gele kamille. Aan de paarse asters zitten nieuwe knoppen, klaar om nog te gaan bloeien. Voor de natuur is er alleen het hier en nu, hier in deze heerlijke ochtendzon. Het vriest nog niet en ook al weet de aster niet of het morgen gaat gieten, stormen of vriezen, de aster heeft alleen het gegeven van die aangename herfstzon en de nieuwe bloemknoppen die door zullen gaan tot de eerste echte vorst zich aandient.

Dankbaarheid

Als ik verder de tuin in loop, zie ik dat er nog best veel frambozen in onze moestuin hangen. De meeste zijn al overrijp en laat ik hangen voor de vogels en insecten. Er zijn nog enkele rijpe frambozen en de smaak daarvan is een explosie van zoetheid, zachtheid, rijpheid en herinneringen aan de warme zomer die net voorbij was. Dankbaar voor de frambozenstruik en voor moeder aarde pluk ik er nog een paar en stop ze een voor een in mijn mond. Ik geniet van de zoetheid en de zomerse herinneringen.

Bescherming

Dan neem ik plaats onder de eikenboom in onze tuin, met mijn rug tegen de stam en mijn voeten in het halfhoge gras. Om mij heen liggen bruine eikenbladeren die de afgelopen dagen en weken van de boom zijn gevallen. Ook aan de eik hangen nog behoorlijk wat bladeren. De takken spreiden zich over mij heen, als een natuurlijke geelbruine parasol. Het geeft mij een beschermd gevoel, een gevoel van veiligheid onder deze prachtige eik.

Ik kijk uit over onze tuin, de jonge pruimenbomen en in de verte de wilde bloementuin die geruisloos lijkt over te gaan in het hoge gras. Enkele paarse en gele tinten verraden dat er nog bloemen bloeien. Daarachter liggen de inmiddels kale akkers, de boeren hebben een paar dagen geleden de laatste aardappelen geoogst hadden. Ik tuur over de velden, naar de eerste huizenrijen en daarachter de verkleurende bomen van het kloosterbos van Ter Apel.

Boodschap van de eik

Ik sluit mijn ogen en word stil. De wind neemt mijn gedachten mee, blaast ze weg. Ik luister naar wat de eik en de wind mij te vertellen hebben.

De eikenboom vertelt over het volgen van je eigen ritme, met de seizoenen mee. De eik heeft geen haast en dat ritme is de mens veelal vergeten. Ik mag ook mijn eigen ritme gaan volgen. Luisteren en voelen wat mijn ritme is en mij daarop aanpassen.

Ik denk aan mijn boek dat ik wil schrijven en wat ik daarvoor nog allemaal wil doen. Het voelde zo onrustig en dat begrijp ik nu helemaal als ik denk aan het ritme van de herfst. Ik wil steeds vooruit, terwijl het tijd is om ook achterom te kijken en los te laten.

In de herfst is het tijd om te oogsten. Om terug te kijken wat je allemaal bereikt hebt in de afgelopen periode. Ik mag dus mijn eigen vruchten gaan plukken, daar stil bij staan, trots op zijn en dankbaar zijn voor hetgeen ik gecreëerd heb. Deze zaden die ik nu oogst zijn nodig voor de oogst van volgend jaar. Zonder zaden, is er ook geen oogst.

Daarom is het zo belangrijk om niet te vergeten ook te oogsten. Niet altijd maar vooruit te willen, maar ook stil te staan bij de groei in het afgelopen jaar en bij de dingen om dankbaar voor te zijn.

Boodschap van de wind

Ik voel de wind weer langs mijn gezicht gaan en tegelijkertijd valt er een tak met blaadjes uit de boom. De wind heeft de boodschap van loslaten. Zoals de wind de eik helpt om zijn bladeren los te laten, kan de wind mij ook helpen om los te laten wat mij niet langer dient. Om zo ruimte te maken om naar binnen te keren en te reflecteren en volgend jaar met frisse moed mijn bladeren weer te ontvouwen en nog verder te groeien. Er waait af een toe een blad uit de eik op de grond, gevolgd door een groter takje met meerdere bladeren tegelijk.

Ook als mens kunnen we continu kleine dingen loslaten, als blaadjes die als vanzelf door de wind worden meegenomen. Soms is het nodig iets groters los te laten, zoals de eik een takje losliet. Dit kan een klein takje zijn en soms een grotere tak. Hierdoor heeft de eik weer ruimte om zijn gezonde takken verder te laten groeien of om nieuwe takken te maken. En heel af en toe stormt het, dan helpt de wind hele grote takken los te laten. Het is allemaal onderdeel van het leven en de wind helpt de eik om gezond te blijven.

Wij mogen al onze lasten, alle dingen die ons niet meer dienen, grote en kleine dingen, meegeven aan de wind.

We mogen ze loslaten. Om ruimte te maken voor het nieuwe, voor dingen die ons verder helpen, die ons helpen groeien. En soms zijn alle blaadjes van de boom gevallen en zijn de nieuwe blaadjes er nog niet. Het is dan koud en guur en de dagen zijn donker. Toch gebeurt er van alles onder de grond. De wortels van de boom zitten vol leven en zijn zich aan het voorbereiden op het voorjaar. De knoppen worden langzaam groter en openen zich wanneer het juiste moment daar is in het voorjaar. Dan ontvouwen de nieuwe bladeren. En zijn ze mooier en frisser dan in onze herinnering lag opgeslagen.

Keer naar binnen en vertrouw

Zo is het ook met ons als mens. Als we hebben losgelaten dan voelen we soms een leegte, verdriet, lijkt alles donker. Keer dan naar binnen en vóel in jezelf. Voel het leven in je, voel de liefde in je en vertrouw. Vertrouw op jezelf en op het universum dat dit allemaal volgens plan gaat en voor je het weet is het weer voorjaar en kun je stralen in de lentezon. Dan heb je weer ruimte om nieuwe plannen te maken en tot uitvoer te brengen. De herinnering aan de winter is dan heel ver weg.

Tot het weer najaar wordt en de eerste bladeren weer beginnen te verkleuren, naar rood, oranje, bruin en geel. Dan is de cyclus rond en is het weer tijd om los te laten en je klaar te maken voor de ruimte die ons dat brengt. Alles in het ritme van de natuur. In jouw eigen ritme van jouw eigen natuur.

Posted in

Nicole Nefs-Willard

Als holistisch transformatiecoach is het mijn missie om jou te helpen jezelf te bevrijden zodat je weer voluit kunt genieten van het leven. Hierbij richt ik mij zowel op het omarmen van je aardse mens-zijn en het helen van je innerlijk kind als op de verbinding met jouw ziel. Omdat juist deze combinatie zo krachtig en waardevol is.

Nicole Nefs-Willard

Als holistisch transformatiecoach is het mijn missie om jou te helpen jezelf te bevrijden zodat je weer voluit kunt genieten van het leven. Hierbij richt ik mij zowel op het omarmen van je aardse mens-zijn en het helen van je innerlijk kind als op de verbinding met jouw ziel. Omdat juist deze combinatie zo krachtig en waardevol is.