Op mijn dieptepunt ging de wekker van mijn ziel af
Afgelopen week had ik een gesprek met mijn vijfjarige zoontje over de dood, en het leven als ziel daarna. En ik besefte mij hoe bijzonder het is dat we dit luchtige gesprek samen konden hebben. Tegelijkertijd herinnerde het mij eraan hoe dat een aantal jaren geleden nog niet zo was. Toen ik nog ‘vergeten’ was dat ik een prachtige ziel ben met een menselijke ervaring. En hoe mijn ziel mij uiteindelijk riep om weer vanuit mijn ziel te gaan leven. Alsof er een kookwekker afging.
In deze blog vertel ik je graag meer over de roep van mijn ziel en ook over de verschillende manieren waarop jouw ziel jou kan roepen. Want hoewel de roep van je ziel eigenlijk iets moois is, voelt het op dat moment vaak heel zwaar. De roep komt vaak op een dieptepunt in je leven. Toch is dat niet voor niets, want anders zou je gewoon doorgaan met je leven en zou je het niet herkennen. Juist wanneer we op het donkerste punt in ons leven zijn, kunnen we het licht van onze ziel het beste herkennen.
Mijn dieptepunt
Toen mijn moeder in 2019 overleed, was het alsof de grond onder mijn voeten vandaan werd geveegd toen ik het telefoontje van mijn tante kreeg. Ik geloofde op dat moment nergens meer in, dus was er ineens niets meer. Ik kon het mijn oudste zoontje toen ook niet uitleggen, ik had geen idee.
De maanden daarna leefde ik op de overlevingsstand verder. Ik moest wel door voor mijn gezin en mijn werk. De jongens waren toen één en vier jaar oud. Maar ondertussen duwde ik mijn gevoelens weg, zoals ik altijd had gedaan, en ging het steeds slechter met mij. Tot ik op een gegeven moment in huilen uitbarstte toen ik een rouwauto zag rijden. Gewoon op een doordeweekse dag dat ik naar mijn werk reed, het was toen negen maanden na het overlijden. Ik wist dat er echt iets moest veranderen.
Ik stelde mijzelf een aantal vragen. ‘Wie ben ik?’ ‘Wat kom ik hier doen?’ en ‘Hoe kan ik weer meer energie krijgen?’ Het was het beginpunt van mijn spirituele en persoonlijke ontdekkingsreis.
En een van de eerste dingen die op mijn pad kwam en die al zoveel veranderde, was om te leren over het leven van mijn ziel. Ik last de boeken ‘Ik ben er gewoon nog’ van Nicolette van Nieuwenhuizen en ‘Sprookje van de dood’ van Marie-Claire van der Bruggen en ik voelde aan alles dat het klopte. Het was alsof er een hele vage en toch diepe herinnering wakker werd gemaakt.
Wekker van de ziel
Jarenlang had ik mijn gevoelens buiten proberen te houden, en vooral uit mijn hoofd geleefd. Het was mijn identiteit geworden en het was om als kind te kunnen overleven. Maar het voelde steeds meer als een harnas dat mij belemmerde om nu voluit te leven.
Toch ging ik door, tot die dag dat ik de rouwauto zag rijden. Het was alsof er een kookwekker afging. Het overlijden van mijn moeder was de druppel geweest waardoor het echt niet langer ging. Maar eigenlijk zat er veel meer onder, ik voelde al een tijd onvrede over mijn werk, ik had geen idee meer wat ik nu eigenlijk zelf wilde en ergens wist ik wel dat ik nog iets uit mijn jeugd te verwerken had.
Roep van de ziel
Die wekker was dus eigenlijk de roep van mijn ziel. De roep om mij weer te gaan verbinden met mijn ware zelf, en om weer vanuit mijn ziel te leven. En dus ook om mijzelf te bevrijden van alles wat ervoor zorgde dat ik dat jarenlang niet had gedaan.
We hebben allemaal zo’n innerlijke wekker. En voor sommige mensen gaat deze al heel vroeg in het leven af, en bij anderen pas later. En dat is allemaal normaal, iedere ziel heeft hier een eigen pad in te gaan. Het een is niet beter dan het ander, het heeft dus ook geen zin om dit te vergelijken met een ander. Maar op een gegeven moment komt er een moment dat je voelt dat het echt niet langer gaat en dat je ineens beseft dat je eigenlijk niet eens weet wie je nu werkelijk bent.
Donkere nacht van de ziel
En voor sommigen is hier iets voor nodig om je wakker te schudden. En dat kan van alles zijn, het verlies van een dierbare, van een baan, een relatie die verbroken wordt, een ziekte. Op een gegeven moment gaat je lichaam aan de bel trekken, met lichamelijke of psychische klachten. Het begint misschien met vermoeidheid, geprikkeldheid en onrust, maar de signalen worden steeds sterker. Je belandt misschien in een burn-out of depressie. Dit gaat door tot je luistert. Dit wordt ook wel de donkere nacht van de ziel genoemd.
Ik vergelijk het weleens met de rode lampjes op de dashboard van je auto, een teken dat je je auto zo snel mogelijk aan de kant moet zetten. Alleen is het soms lastig er naar te luisteren als je gewend bent om altijd door te gaan. Het risico is dan dat je auto midden op de snelweg ineens stil valt.
En dat is precies wat er bij mij gebeurde. Ik kon amper mijn bed nog uitkomen. Achteraf gezien ben ik blij dat dit gebeurd is, want het opende de weg naar een veel fijner leven. En anders was ik gewoon zo door gegaan. Maar op dat moment voelde het natuurlijk allesbehalve fijn.
Stralen vanuit je ziel
Ik geloof erin dat jij bestemd bent om te stralen. En wanneer het nu voelt alsof dat niet zo is, dan is dat een uitnodiging van je ziel. Om jezelf te verbinden met je ziel en jezelf te bevrijden van alle zwaarte die ervoor zorgt dat dat nu nog niet lukt.
Want in de loop van je leven zijn er allerlei beschermlaagjes om het licht van je ziel heen gekomen, waardoor je de verbinding steeds minder goed herkent. Maar ze is er nog steeds. Want jij bent een prachtige lichte ziel en de essentie van jouw ziel is liefde, licht, vrede en onschuld.
Wanneer het dus voelt alsof je aan het overleven bent, wanneer alles zwaar voelt, en je steeds meer klachten krijgt, dan is dat dus eigenlijk een uitnodiging om je weer te verbinden met je ziel. Door je vervolgens te bevrijden van al die laagjes, kun je steeds meer vanuit je ziel gaan leven en genieten van het leven. Dan ben je vrij om te stralen.
Op mijn dieptepunt ging de wekker van mijn ziel af
Afgelopen week had ik een gesprek met mijn vijfjarige zoontje over de dood, en het leven als ziel daarna. En ik besefte mij hoe bijzonder het is dat we dit luchtige gesprek samen konden hebben. Tegelijkertijd herinnerde het mij eraan hoe dat een aantal jaren geleden nog niet zo was. Toen ik nog ‘vergeten’ was dat ik een prachtige ziel ben met een menselijke ervaring. En hoe mijn ziel mij uiteindelijk riep om weer vanuit mijn ziel te gaan leven. Alsof er een kookwekker afging.
In deze blog vertel ik je graag meer over de roep van mijn ziel en ook over de verschillende manieren waarop jouw ziel jou kan roepen. Want hoewel de roep van je ziel eigenlijk iets moois is, voelt het op dat moment vaak heel zwaar. De roep komt vaak op een dieptepunt in je leven. Toch is dat niet voor niets, want anders zou je gewoon doorgaan met je leven en zou je het niet herkennen. Juist wanneer we op het donkerste punt in ons leven zijn, kunnen we het licht van onze ziel het beste herkennen.
Mijn dieptepunt
Toen mijn moeder in 2019 overleed, was het alsof de grond onder mijn voeten vandaan werd geveegd toen ik het telefoontje van mijn tante kreeg. Ik geloofde op dat moment nergens meer in, dus was er ineens niets meer. Ik kon het mijn oudste zoontje toen ook niet uitleggen, ik had geen idee.
De maanden daarna leefde ik op de overlevingsstand verder. Ik moest wel door voor mijn gezin en mijn werk. De jongens waren toen één en vier jaar oud. Maar ondertussen duwde ik mijn gevoelens weg, zoals ik altijd had gedaan, en ging het steeds slechter met mij. Tot ik op een gegeven moment in huilen uitbarstte toen ik een rouwauto zag rijden. Gewoon op een doordeweekse dag dat ik naar mijn werk reed, het was toen negen maanden na het overlijden. Ik wist dat er echt iets moest veranderen.
Ik stelde mijzelf een aantal vragen. ‘Wie ben ik?’ ‘Wat kom ik hier doen?’ en ‘Hoe kan ik weer meer energie krijgen?’ Het was het beginpunt van mijn spirituele en persoonlijke ontdekkingsreis.
En een van de eerste dingen die op mijn pad kwam en die al zoveel veranderde, was om te leren over het leven van mijn ziel. Ik last de boeken ‘Ik ben er gewoon nog’ van Nicolette van Nieuwenhuizen en ‘Sprookje van de dood’ van Marie-Claire van der Bruggen en ik voelde aan alles dat het klopte. Het was alsof er een hele vage en toch diepe herinnering wakker werd gemaakt.
Wekker van de ziel
Jarenlang had ik mijn gevoelens buiten proberen te houden, en vooral uit mijn hoofd geleefd. Het was mijn identiteit geworden en het was om als kind te kunnen overleven. Maar het voelde steeds meer als een harnas dat mij belemmerde om nu voluit te leven.
Toch ging ik door, tot die dag dat ik de rouwauto zag rijden. Het was alsof er een kookwekker afging. Het overlijden van mijn moeder was de druppel geweest waardoor het echt niet langer ging. Maar eigenlijk zat er veel meer onder, ik voelde al een tijd onvrede over mijn werk, ik had geen idee meer wat ik nu eigenlijk zelf wilde en ergens wist ik wel dat ik nog iets uit mijn jeugd te verwerken had.
Roep van de ziel
Die wekker was dus eigenlijk de roep van mijn ziel. De roep om mij weer te gaan verbinden met mijn ware zelf, en om weer vanuit mijn ziel te leven. En dus ook om mijzelf te bevrijden van alles wat ervoor zorgde dat ik dat jarenlang niet had gedaan.
We hebben allemaal zo’n innerlijke wekker. En voor sommige mensen gaat deze al heel vroeg in het leven af, en bij anderen pas later. En dat is allemaal normaal, iedere ziel heeft hier een eigen pad in te gaan. Het een is niet beter dan het ander, het heeft dus ook geen zin om dit te vergelijken met een ander. Maar op een gegeven moment komt er een moment dat je voelt dat het echt niet langer gaat en dat je ineens beseft dat je eigenlijk niet eens weet wie je nu werkelijk bent.
Donkere nacht van de ziel
En voor sommigen is hier iets voor nodig om je wakker te schudden. En dat kan van alles zijn, het verlies van een dierbare, van een baan, een relatie die verbroken wordt, een ziekte. Op een gegeven moment gaat je lichaam aan de bel trekken, met lichamelijke of psychische klachten. Het begint misschien met vermoeidheid, geprikkeldheid en onrust, maar de signalen worden steeds sterker. Je belandt misschien in een burn-out of depressie. Dit gaat door tot je luistert. Dit wordt ook wel de donkere nacht van de ziel genoemd.
Ik vergelijk het weleens met de rode lampjes op de dashboard van je auto, een teken dat je je auto zo snel mogelijk aan de kant moet zetten. Alleen is het soms lastig er naar te luisteren als je gewend bent om altijd door te gaan. Het risico is dan dat je auto midden op de snelweg ineens stil valt.
En dat is precies wat er bij mij gebeurde. Ik kon amper mijn bed nog uitkomen. Achteraf gezien ben ik blij dat dit gebeurd is, want het opende de weg naar een veel fijner leven. En anders was ik gewoon zo door gegaan. Maar op dat moment voelde het natuurlijk allesbehalve fijn.
Stralen vanuit je ziel
Ik geloof erin dat jij bestemd bent om te stralen. En wanneer het nu voelt alsof dat niet zo is, dan is dat een uitnodiging van je ziel. Om jezelf te verbinden met je ziel en jezelf te bevrijden van alle zwaarte die ervoor zorgt dat dat nu nog niet lukt.
Want in de loop van je leven zijn er allerlei beschermlaagjes om het licht van je ziel heen gekomen, waardoor je de verbinding steeds minder goed herkent. Maar ze is er nog steeds. Want jij bent een prachtige lichte ziel en de essentie van jouw ziel is liefde, licht, vrede en onschuld.
Wanneer het dus voelt alsof je aan het overleven bent, wanneer alles zwaar voelt, en je steeds meer klachten krijgt, dan is dat dus eigenlijk een uitnodiging om je weer te verbinden met je ziel. Door je vervolgens te bevrijden van al die laagjes, kun je steeds meer vanuit je ziel gaan leven en genieten van het leven. Dan ben je vrij om te stralen.
